Patron szkoły

• • • Patron Szkoły

    • Stanisław Taczak

      Urodził się 8 kwietnia 1874 roku w Mieszkowie. Jego rodzicami byli Balbina oraz  Andrzej Taczak, właściciel restauracji. Stanisław miał czworo rodzeństwa. Jedną siostrę i trzech braci. Początkowo nic nie zapowiadało jego wojskowej kariery.

       

      W domu rodzinnym  wychowywany był w atmosferze pielęgnowania tradycji powstańczych i umiłowania ojczyzny. W tamtych czasach każda rodzina prowadziła własną walkę z zaborcami. W szkołach nie nauczano języka polskiego. Wszystkie lekcje odbywały się w języku niemieckim.

       

       Mały Stasiu uczył się dobrze, był sumienny i pilny. Ukończył gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, zdał maturę,  a następnie już jako Stanisław ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Niemczech, uzyskując tytuł inżyniera - hutnika. 

       

      W wieku 24 lat jako obywatel Niemiec został powołany do zasadniczej służby wojskowej w armii niemieckiej, którą zakończył po roku w stopniu porucznika.

       

      Zgodnie ze swoim kierunkiem studiów odbył praktykę w kopalniach we Freiburgu na terenie Niemiec. W krótce otrzymał propozycję pracy naukowej na słynnej wówczas Politechnice Berlińskiej. Jako pracownik naukowy, a jednocześnie Polak utrzymywał żywe kontakty z młodzieżą polskiego pochodzenia, działając w różnych organizacjach wolnościowych Jego mieszkanie było miejscem spotkań miejscowej Polonii.

       

      W 1903 roku ożenił się z Ewą Wichman studentką Akademii Berlińskiej Sztuk Pięknych z którą miał córkę Aleksandrę i syna również Stanisława. 

       

      W momencie wybuchu I Wojny Światowej w stopniu porucznika został powołany do niemieckiego wojska.  Za zasługi w walce na froncie rosyjskim otrzymał awans do stopnia kapitana. Mimo, że był w armii niemieckiej, wśród żołnierzy potrafił podtrzymać ducha patriotyzmu i myślenia o niepodległości Polski.

       

      W 1918 roku po kapitulacji Niemiec zgłosił się jako pierwszy oficer Polak do powstającego Wojska Polskiego. Udał się w tym celu do Warszawy.  

       

      W tym czasie w Wielkopolsce czyniono pokojowe starania o przyłączenie Wielkopolski do rodzącego się państwa polskiego.

       

       Podczas urlopu z okazji świąt Bożego Narodzenia, w grudniu 1918 pojechał do rodziny do Berlina. Wracając 28 grudnia zatrzymał się w Poznaniu u swego brata księdza Teodora.

       

       Dzień wcześniej 27 grudnia radośnie witano Ignacego Paderewskiego. Z tego powodu  doszło w Poznaniu do zamieszek między Polakami a Niemcami, które doprowadziły do wybuchu powstania.

       

       

      W dniu przyjazdu wieczorem 28 grudnia z polecenia księdza Teodora Taczaka zaproponowano Stanisławowi tymczasowe dowodzenie powstaniem do czasu pozyskania na to stanowisko generała z Warszawy. Jednocześnie awansowano Stanisława Taczaka do stopnia majora.

       

      Jako dowódca powstania zaimponował wszystkim swoim zdecydowaniem w działaniu, poczuciem dyscypliny, kulturą osobistą a także ciężką i uczciwą pracą.

       

      Powstanie zakończyło się sukcesem. Wielkopolska znalazła się w granicach państwa polskiego.

       

      Po powstaniu Wielkopolskim Stanisław Taczak walczył o niepodległość Rzeczypospolitej biorąc udział w wojnie polsko-radzieckiej w 1920 roku, po której został odznaczony krzyżem Virtuti Militari i krzyżem Walecznych Jego praca zawodowa była odtąd już z wojskiem polskim. Kiedy ukształtowała się Wolna Polska 1 lipca 1923 roku Stanisław Taczak został generałem.

       

      Do 1930 roku był czynnym oficerem wojska II Rzeczypospolitej, następnie został przeniesiony w stan spoczynku i wrócił do Poznania.  w Poznaniu zajął się działalnością społeczną, był prezesem Związku Weteranów Powstań Narodowych oraz przewodniczącym okręgu Zarządu Straży Pożarnych i Towarzystwa dla badań nad historią powstania Wielkopolskiego..

       

      Po raz kolejny chwycił za broń jako generał ochotnik 1 września 1939 roku zgłaszając się w Szeregi Armii Poznań. Po upadku Kampanii Wrześniowej dostał się do niewoli i całą okupację przeżył niemieckich obozach oficerskich.  Po jej zakończeniu, w kwietniu 1945 roku został uwolniony. Przyjęto go wówczas w szeregi Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie a następnie wysłano go na kurację zdrowotną do Nicei.

       

      Po jej zakończeniu wrócił do kraju.  Osiedlił się w Janikowie na Kujawach, gdzie dorabiał jako magazynier, gdyż ówczesne polskie władze nie poważały jego zasług jako powstańca wielkopolskiego. Rok przed śmiercią zamieszkał u córki w Malborku. Zmarł 2 marca 1960 roku

       

       Jego życzeniem było ,,spocząć wśród swoich,  w jego ukochanym Poznaniu, w Wielkopolsce. W 1988 roku w 70. rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego dzięki staraniom rodziny prochy generała Stanisława Taczaka sprowadzono do Poznania i złożono na cmentarzu zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu Świętego Wojciecha.

       

      

      

      

      

      

      

      57

      

      

      

      

      

      

      1

      

      

      

      

      

      

      17