2 maja to Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. To jedno z najmłodszych świąt państwowych, w tym roku obchodzimy je po raz 18.
Flaga jest - obok godła – naszym najwyższym symbolem narodowym. Symbolem wolnego i niepodległego państwa. Reprezentuje imię Polski poza jej granicami. Łączy Polaków w kraju i za granicą.
Od najdawniejszych czasów symbolem polskich władców i oddziałów wojskowych były chorągwie z białym orłem na czerwonym tle.
Biel i czerwień jako barwy narodowe pojawiły się po raz pierwszy 3 maja 1792 roku, podczas uroczystych obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia Konstytucji.
Wówczas, wszystkie warszawskie damy ubrały białe suknie, przepasane czerwonymi szarfami. Polskie barwy narodowe oficjalnie ustalił Sejm Królestwa Polskiego 7 lutego 1831 roku.
Od tamtej pory flaga jest widocznym i wymownym znakiem naszych najcenniejszych wartości. Polacy nosili biało-czerwone kokardy podczas wszystkich powstań niepodległościowych w XIX wieku.
W okresie zaborów, mimo prześladowań, otaczali barwy narodowe szacunkiem i byli im wierni. Żołnierze walczący w różnych zakątkach świata, rodacy wyruszający na tułaczkę za pracą i chlebem - zabierali swoje sztandary bojowe i biało-czerwone kokardy, aby nie zapomnieć o Ojczyźnie.
A po odzyskaniu niepodległości ulice wszystkich miast rozkwitły narodowymi barwami. Niezliczone dowody bohaterstwa i bezgranicznej wierności dla nich wykazali Polacy w okresie II wojny światowej.
Dziś polska biało-czerwona flaga powiewa wszędzie tam, gdzie byli i są Polacy: na szczycie Góry Kościuszki w Australijskich Alpach, na najwyższych szczytach na Spitsbergenie i Antarktydzie, nad budynkami polskich ambasad i konsulatów, przed siedzibą Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku i siedzibą Unii Europejskiej w Brukseli.